De droevige man
Elke dag zag ik hem weer, langzaam lopend langs mijn raam. Soms zwaaide ik naar hem en keek hij mij wat meewarig aan, alsof ik mij misschien vergiste en dit zwaaien niet voor hem was bedoeld.
Dat vrolijke zwaaien paste niet goed in zijn verbeelding, dus meestal keek hij snel weer weg van het raam en hield zijn blik strak gefocust in de verte. Zijn ogen leken op diepe plassen die je bij een zware regen bui in kuilen van de straat kon zien, waar je als kind met rubberen laarzen voluit in stapte om te plenzen en te spetteren, en je moeder je dan aankeek met een gemengde blik van gepaste strengheid, maar ook met begrijpend plezier.
Soms sprak hij mij aan als ik onderweg op straat met een tas vol boodschappen naar huis toe liep, hij vroeg dan ‘hoe gaat het met u?’ En dan babbelde ik wat over allerlei kleine zaken van het leven en bleef weg van onderwerpen die te emotioneel waren, want in zijn ogen lagen de tranen al klaar.
En als er een hond of een kat in de buurt was dan leefde hij even op, dan zag ik een kleine glimp van hoop of tederheid die maakte dat zijn gezicht een ander landschap van lijnen gaf.
Nooit sprak hij over wat hem zo bedroefd had gemaakt, misschien was hij zo geboren met die ogen vol tranen, of was de melancholie van het leven de reden dat zijn gezicht als een waterval van vlees langs zijn wangen gleed.
Morgen schijnt de zon las ik vandaag in het weerbericht, dan ga ik naar buiten om de voorjaarslucht langzaam op te snuiven en mijn hart te vullen met de aankomende knoppen die uit de takken lijken te springen van genot.
Misschien vraag ik hem om met mij mee te gaan wandelen, en dan gaan we samen zitten op een bankje in de zon, gewoon wat om ons heen kijken zonder te praten, want dat lukt niet zo goed met deze man.
Hij blijft de man met de droevige ogen die al rondkijkend soms een glimp pakt van het zonnelicht, maar uiteindelijk zich toch meer vertrouwd voelt bij de lage grond waar de aarde in rust wacht, en steun geeft aan zijn voeten. Misschien is dat al genoeg in het leven zo even een beetje buiten zitten, niet in eenzaamheid maar samen alleen. De dag duurt nog lang en de winter trekt naar het verre noorden, het voorjaar is een zingende bode die de zomer nog even laat wachten. Morgen zal de droevige man weer langs mijn raam komen met zijn hoofd gebogen naar de grond, ik blijf toch zwaaien al was het maar dat zijn hoofd dan even omhoog komt en zijn gezicht met alle lijnen weer even dansen. Hij is de maan en ik ben de zon…..ik zal hem missen als hij niet meer langs mijn raam zal lopen….
Femstories@2018
De originele bedelaar
Vele jaren geleden zat ik in de late avond in Rome op een terras met uitzicht op een prachtig plein en een wit klein kerkje. Oude fresco’s sierde de buitenmuren en een fontein in het midden van het plein vertoonde een dansend waterballet wat klonk als avondmuziek in de warme broeierige avondlucht. De lichten uit de huizen rond het plein waren warm van kleur en het geroezemoes van mensen was zacht met soms een mooie zingende uithaal zoals alleen italianen dat kunnen. Mijn bestelde espresso smaakte goddelijk en ik genoot van de smaak, en het uitzicht. Zo af en toe kwamen er wat mensen langs die probeerde rozen te verkopen aan de gasten of een polaroid foto, muzikanten speelde een deuntje met accordeon of gitaar, haalde wat op met de pet en liepen snel naar een ander terras. Bedelen is zo oud als de weg naar Rome, en als mensen iets creatiefs doen dan kan ik dat altijd wel waarderen, dus geef ik ook wat geld voor hun moeite, maar niet iedereen is kundig en sommige mensen houden alleen hun hand op in de hoop dat er toch iemand is die een munt laat vallen.
En plots was hij daar, gekleed in een grijs pak die totaal versleten was, maar waaraan je zag dat die ooit zijn goede dagen had gekend. Een bijpassende hoed in verschillende kleuren grijs, die door zweet en vuil waren gevormd en die scheef net op zijn vrolijke kop paste. Zijn ogen waren ondeugend en zijn lach niet minder, er was nog 1 voortand blijven hangen, maar de meeste tanden waren al versleten of eruit gehaald. Om zijn nek hing een ukelele net zo oud als zijn pak met 2 snaren die uit wanhoop nog een poging deden om wat klank te geven als hij met zijn dikke vingers over de snaren gleed. Ook droeg hij een bordje om zijn nek met de tekst ‘ Se non vuoi che canti, dammi dei soldi’ wat betekende, als je mij niet wil horen zingen, geef dan geld. De meeste mensen op het terras begonnen al te lachen, terwijl hij langzaam rond liep langs de tafeltjes en zijn hand opstak voor wat centen. Hij kreeg van iedereen wel wat toegestoken, behalve van 1 stel die nog laat aan een maaltijd waren begonnen en niet goed hadden gekeken naar zijn geschreven tekst. De man aan tafel wuifde hem ongeduldig weg en bleef strak met zijn tafelgenote verder kletsen en eten. En hier was het moment gekomen waar de man met zijn ukelele in zijn grijze pak op had gewacht. Ondeugend keek hij rond of het publiek wel goed oplette nu hij zijn act kon uitleven, zijn vingers gingen over de valse snaren die nog nauwelijks geluid gaven en zijn mond ging langzaam open, klaar om ten aanval te gaan. Het geluid wat hij toen produceerde leek op een varken die gekeeld werd, en zijn schorre lach tussendoor maakte het geheel bijna een grimmige horror film die het plein in een geheel andere sfeer zette. De man die hem eerst nog wegwuifde, keek met verschrikte ogen vol wanhoop omhoog en zag toen de tekst die hij om zijn nek had, de vrolijke zanger ging ondertussen heerlijk door met zijn gekerm van valse noten en het hele terras lag dubbel van het lachen. Het ‘slachtoffer’ greep gehaast naar zijn portemonnee en gaf de man snel wat geld, de muzikant keek naar het geld en keek met vragende blik, hij vond het niet genoeg, dus wilde weer aanstalten maken om nog wat langer de man te laten lijden, maar die haalde nog wat extra geld uit zijn zak en dat bleek genoeg te zijn. Lachend met 1 tand vertrok de man van het terras met applaus van het aanwezige publiek. Hij had weer een prachtige show gegeven en de mensen hadden weer een schitterend verhaal.
Onlangs liep ik in Amsterdam in mijn buurtje naar de supermarkt om nog wat kleine boodschapjes te halen. Het was rond 5 uur in de middag en daar lag ineens een man op de stoep languit in een lange Arabische kaftan. Hij lag op zijn rug met uitgestrekte benen en zijn armen langs zijn lichaam. Zijn hele verschijning leek op een wassen beeld die net uit Madam Tussauds was weggelopen, stoïcijns liepen de mensen langs, nauwelijks kijkend naar deze liggende man op straat. Het verbaasde mij en ik bleef staan om te kijken wat er nu aan de hand was. Al bukkend sprak ik hem aan, maar hij reageerde niet op mijn stem dus belde ik 112, want je weet maar nooit. Uiteindelijk bleven er wat meer mensen staan om te kijken wat er nu aan de hand was, een jonge man constateerde dat hij wel ademen dus hij leefde nog wel. Terwijl ik met 112 zat te bespreken of nu een ambulance moest komen of de politie, was er een jonge vrouw die hem aanraakte en tegen hem ging praten, en met een plotselinge sprong die leek alsof een kikker hem uit zijn vloek had gekust, stond hij ineens op! De jonge vrouw vroeg of hij iets nodig had, ja een haring riep hij vrolijk! Ondeugend keek hij rond en liep met de jonge vrouw mee naar de supermarkt. Ondertussen cancelde ik 112, maar was wel totaal verbaasd, de jonge vrouw leek hem te kennen en riep al weglopend ‘hij wil altijd haring’. De man had in het theater gekund, zijn rol was zeer overtuigend en al terug lopend naar huis moest ik lachen en dacht ik aan die muzikant uit Italië met 1 tand, de originele bedelaars ze bestaan!
Femstories@2024
