Fem-Art

Mijn leven kun je vergelijken met een lotus bloem, de transformatie van duister (wortels in de modder) naar licht symboliseert wel hoe mijn leven ongeveer is verlopen. Spiritualiteit heeft mij geholpen om de ervaringen die soms te pijnlijk zijn of waren, een plek te geven en innerlijk meer te ontwikkelen in mijn gevoelens en bewustzijn.

Een andere bloem de klaproos heeft voor mij ook een belangrijke betekenis. Als kind was ik gefascineerd door de heldere rode kleur en de tere stengel. Het feit dat je deze bloem niet kan plukken want dan sterft het onmiddellijk, werd later in mijn leven een symbool van ‘leven en laten leven’ respect en de ander in zijn waarde laten, iets waar ik voor mijzelf voor moest vechten, omdat dit in mijn jeugd niet een vanzelfsprekendheid was.

Muziek en dans zijn in mijn leven mijn inspiratie bronnen, gedichten en teksten schreef ik al van jongs af aan. Als musicus en zangeres heb ik mijzelf steeds meer ontwikkeld in het schrijven van teksten en poëzie, waarbij ik vaak intuïtief te werk ga en mij laat leiden door het ritme van de woorden. De spiegel die het leven geeft ervaar ik ook als een rijkdom, vaak erg confronterend maar intens mooi…

De naam Fem is de omkering van de eerste hoofd letter van mijn volledige naam, Marijke Elise Faber en art is wat mijn inspiratiebron is in dit leven.

Op deze pagina vind je zowel Nederlandse als Engelse gedichten.

All copyright@Fem-art

 KLIMMEN

Wil je klimmen, wil je huilen, wil je je ziel met mij ruilen

Wil je praten, wil je haten, wil je mij of jezelf verlaten

Welke kant je ook duikt of gaat, welke gevoel je ook verlaat

Het keert weer om en komt weer terug

Soms recht ‘ into your face’ soms vanachter in je rug

Er is geen escape of route naar geluk

Er is geen einde van het leed waar je voor vlucht

Je kunt alleen de storm doorstaan, er dwars doorheen gaan

En dan hopen dat het weer overwaait, het je ziel weer verlaat en je de leegte weer achterlaat

Dus klim omhoog over de berg, wees sterk, wees vol vertrouwen 

Er is één persoon waar je mee leeft waar je op kunt bouwen

Ga meer van jezelf houden en laat je maskers vallen, jij bent het begin van alles waar je in leeft

Dus klim omhoog en laat je vallen in de schoot van alles wat het leven in zich heeft

Vandaag kun je beginnen met klimmen en laat los wat de top je uiteindelijk geeft

Fem@2024

Rimpeling 

Getekend door het leven, de zon en de wind

De ziel die doorleefd is, maar in diepte nog een kind

De huid verandert en het skelet verhardt, de spieren worden taai, de uiterlijke smart…

Geboorte van een leven dat soms kort, soms lang mag zijn

Het blijft een avontuur als je het durft te beleven, leren te leven is over het overleven heen…

En als je dan lang mag leven zodat je kunt terugkijken om te zien, je misschien begrijpt waarom je hier bent voor even, en dieper kunt kijken in de ziel

De rimpels die verhalen vertellen, de lach, de pijn, de traan….de liefde die in de lakens is blijven hangen, zorgen die zijn vergaan…

Dan kun je trots met opgeheven hoofd iedereen in de ogen kijken, voor wie dat leven niet doorziet…

Die op de vlakte blijft, vasthoudend in angst voor verandering van het leven, liever de rimpels wil vervagen met kunstmatig graniet

Daar zal de schoonheid langzaam vervagen in kille eenzaamheid, en blijft de ontkenning zich tekenen… in de ogen van de tijd.

FEM- poetry @2024

Gemis van iets….

Als je anders wil maar je weet niet hoe, dan is het tijd om je af te vragen

Waarom wil ik anders? En waar naar toe?

En wat zal ik dan weer mee moeten dragen..

Misschien is het dromen over anders zijn, omdat we niet willen kijken naar wat is…

Misschien hebben we teveel pijn en vluchten we weg in het idee van iets, maar dat andere is misschien wel niets….

Stilstaan niet meer rennen, niet meer vluchten in een idee

Stilstaan en zien dit is leven, en dat valt niet altijd mee

Maar wat je hebt, zul je gaan missen als je het niet meer voelt, dus eerst voelen en zien wat je echt hebt, dan zie je vanzelf weer wat het leven voor jou heeft bedoeld

Vluchten is zuchten is jezelf verliezen in het niets…. En dan blijf je als je niet uitkijkt eeuwig zoeken naar…. Iets….

FEM poetry @2023

Mercy

We walk, we talk, we do all kind of things, we scream, we fight and we hide in between

Our masks, so many masks we use in our daily life

But in silence we discover the truth that we unconsciously try to hide

So like all, we feel, we’re just the same, we all have shame, we all need love, we all try to run away….

Is there a place to really be real? I think only when death comes near then we feel the need to confess

So poor living can be, but nevertheless, 

We are only human…and I believe in time we do our best

FEM – poetry @2023

You can choose

I could play, but I don’t 

I could dance, but I won’t 

I could sing, but I don’t care

I could love, but I don’t dare

Or…..

I will play and I do

I will dance and I will

I will sing just to say

I will love everyday

Up to you to close or receive 

Up to you to love and believe

But at the end you can say, I tried to live my life fully…every day…

FEM poetry  @2019

Regen

Misschien kun jij er niet tegen….regen

De druppels die komen van boven zijn misschien wel een zegen

De aarde en de grond, de bomen en de struiken

Het water langs de goot die onder de grond zal kruipen

In diepe laagte de kleine dieren voorziet, de muizen en de mollen, de pissebed en de mieren

Met al dat water kunnen zij weer bouwen en voeden zij zich met het hemelse vocht

En wij ervaren het als ongemak, iets wat ons dag bepaald, ons vrolijk humeur

doet slinken en de dag in druppels laat verdrinken

Maar menig poet weet als geen ander, dat de melancholie van de regen weer mooie gedachte spinsels geeft, de zinnen weer in een ander context worden beleefd

Je voelt dat je leeft als het water je gezicht besproeid, je haren als waterplanten om je heen wapperend met je ogen bemoeit en in je oren het geluid van de regen steeds harder groeit

Soms even een lach om die regendag, het gemopper van de mens, die door het ongemak van druipende kleren half niet beseft hoe rijk hij is

Voor die genen die weet dit is mijn laatste dag, die zou graag nog de regen willen voelen, de kou van het natte ongemak

Als leven dicht bij het einde is dan voelt regen als een zege, die onnoemlijke voelbaar is als een sluier van heldere kleuren in een mooi gedicht

Dan is elke druppel een melodie, een orkest van dansend water die het hart van de zwaartekracht verlicht

FEM- poetry @2023

Gevoel….

Waarom gevoel altijd naar beneden glijdt zonder doel, naar je buik, je hart je darmen, de indicatie gevend dat er wat gebeurt en waarom het zo zeurt….het soms donker of licht kleurt, maar in beweging, bewegend jou mee sleurt…

Gevoel dat verkilt, verstild… En tegen sterven aanstaat… Of brand en verlamd zodat je meewarig erin wordt gedraaid,  en uiteindelijk eenzaamheid je weer achter laat….. Gevoel…  dat je leeft, dat je geeft, verliest en weer beeft voor de volgende golf en die weer overleeft….dat wat je mens laat zijn vol vreugde en vol pijn, voorbij alles van groots naar klein..

Fem-poetry@2023

Ongeboren

Ik zag je voorbij komen, klein en teer
Maar de sterren lieten je niet dalen in mijn warme schoot
Mijn bekken droeg schaduwen, mijn baarmoeder haalde dit niet meer, zij was verloren in de strijd en stierf een kleine dood

In tekeningen had ik je gedragen, gekoesterd en geliefd, wetend dat je terug zou keren naar de liefde van het eeuwige licht

Als mijn leven hier op aarde vol zwaartekracht zwicht
Dan zal ik jou weer zien, al was je onbekend

In het licht van ons ondraaglijk bestaan mocht ik toch een glimp ontvangen, een ster voor niets gekomen, maar toch was bemind

In gedachten en mijn dromen, tot stof weer wederkerend wanneer ik eens zal vergaan
Zal ik je vinden in de matrix van het universum, om je daarna nooit meer te laten gaan

FEM-poetry 2023

Fotografie: Nikki Nooteboom

Light as a feather…..

She walks like a feather, light and fresh

She sounds like honey, sweet and blessed

She looks like a flower full color and shine

She is nobody’s possession, not even mine

What  can it be? Something so refined 

That resonate the moment you crosse her line

A breeze of air? We all breathe in?

Or the wings of an Angel that we cannot see

Sometimes when you stop for a moment, and feel

A beautiful feather of wisdom brought by the wind, for real

your soul wanted you to find

To ease and comfort your mind

She is flying around, be aware

In a still moment, you will probably embrace her…

FEM-poetry 2020

Ochtend

Daar is hij weer de gouden ochtend zon, de dauw die blijft hangen aan de takken en het gras
Zie ze glinsteren als diamanten in de zon, rijk van vocht in de lucht vrolijk dansend, zodat de zon ze uiteindelijk kussen mag…

De weg die weer verschijnt, elke stap die je weer zet,
Van een moment naar een moment waarin je alles weer in beweging brengt
Je hart die klopt, je bloed die stroomt, alles vibreert in alles wat je herkend

Dus voel je voeten, ruik de lucht, hoor de vogels in hun vlucht
Stap de stappen klein of groot, vertrouw in alles wat het geeft

De dag die ademt, de dag die zingt…..en het leven, het leven leeft…

Fem-art@poetry 2024

Transformation 

She knows she had to change, leaving it all behind

But still her mind lingers for what she intended to leave behind

The memory of how she loved and how she felt so safe in time

But the season’s of the years were passing by 

Changed her heart and made her afraid

Now she is looking for salvation, a new way to be

She rises up slowly to get closer towards the light of the daily sun

Her spirit at eased, flying back to her freedom song

Transformation is her blueprint and liberty her need

 Time decides what to hold or what to leave

But her heart remains a chamber of growing seed

Fem-art@2014

Vrouwendag 8 maart 2024

Het leven van een jonge vrouw naar de oudere vrouw, de wijsheid van de jaren waar lichaam en geest veranderen
Waar strijd in rust wederkeert, waar liefde en hartstocht in een warme gloed blijft stralen
Waar elk litteken en lijnen van de rimpels vol zit met verhalen
En waar de kracht van onze voorouders en zusters door de tijd heen niet vervagen….
Respect en vol trots, laat ons dragen wat vrouw zijn is…
Laten we onszelf niet meer verminken en onszelf ontkennen, for a moment of bliss

Tijd is relatief en als je jong bent lijkt het lang, wordt je ouder dan weet je, het is maar een kort moment, waarin de jonge vrouw met de oudere in het leven samen smelt

Fem-poetry @2024

Liefde

Liefde is geven, liefde is leven, tijdloosheid voor even, als de lippen elkaar in het kussen raakt

Liefde is kwetsbaar, liefde is breekbaar en toch neem je het risico, al is de schaduw van de Liefde zwaar

Je droomt, je lummelt en de dagen vliegen voorbij, tot dat ene moment waarin je weer samensmelt, je weer vergeet, het leed van de eenzaamheid, waar het verlangen naar de ander door je ziel heen snijd….

Love is a drug en velen zijn verslaafd, toch is het na dit eerste begin waar de echte liefde om draait

Kun je samen dieper gaan? kun je liefde en leed laten samengaan? kun je laten zien hoe kwetsbaar je bent en hoe sterk je je voelt als je samen bent. Kun je open staan dat de ander het anders doet, of komt er een stemmetje naar boven die zegt dat het toch anders moet

Kun je blijven kijken naar elkaar en je blijven verwonderen, en respectvol blijven zonder de andere te veel te bewonderen. Je eigen waarde blijven voelen en je liefde blijven geven, en kun je de ander zijn eigen leven laten leven

Liefde is elke dag weer de keuze maken dat je jezelf blijft raken, dat je weet ik ben verbonden met mijzelf en de ander, niets is vanzelfsprekend en niets zal eenvoudig vanzelf gaan

De kracht van liefde is de sterkste kracht die in de mens kan bestaan, het overwint alles als je het durft te laten gaan

Fem-poetry 2022

Evenwicht

Evenwicht

Als je alles om je heen ziet vallen en dat wat eens gewoon voor je was, er niet meer is…

Je geen doel meer ziet omdat het doel steeds weer veranderd, en je niet meer weet wat je eerder had bedacht

Dan kun je alleen maar wachten, kleine stapje nemen, geduld oefenen voor wat komen mag

Los laten van waar je eens naar verlangde, loslaten van wat je had verwacht

Nieuwsgierig blijvend voor wat er komt staar ik uit mijn raam naar de horizon en de wolken

De takken van de bomen die langzaam zijn kleine knoppen laat zien en de krokussen die wakker worden uit hun dromen

De vogel op mijn balkon die niets weet over eigenwaarde, de hond die blaft omdat hij wordt uitgelaten

En als ik buiten lopend in de ochtend het leven overdenk, dan voel ik diep van binnen, het leven is een geschenk….

Fem-poetry @2022

Verschuilen 

In een hoekje verschuilen om alles uit te huilen

De liefdes die in tijd aan kracht verloren, de onschuld die werd geslagen en zich geschrokken naar binnen trok

De vriendschappen die door afstand of verkeerde communicatie het vertrouwen niet meer konden horen, zich soms omdraaide in leugens en wrok

Dan schuil je soms even diep onder de grond verborgen voor de harde en de stoere, die je kwetsbaarheid zien als een zwakte en zichzelf alleen maar willen horen

Weg van de kille zielen die met woorden je kunnen doden, en even weg van zo genaamde goedbedoelde, die alleen hun ego willen strelen, omdat ze niet goed met zichzelf de liefde kunnen delen.

Even weg van de wereldse zaken, de graaicultuur en de op machtswellustig vandalen, de onverschillige en de overschreeuwende mens, die zijn angst al schreeuwend verheft tot een heilig sacraal en niet wil kijken of hij misschien zelf ook weleens faalt

Zelfreflectie is dan gedoemd tot een projectie van wat men buiten ziet, en in de nodige goedkeuring van de ander, men zichzelf uiteindelijk ook verliest

Waar in de maakbaarheid van het leven, de authenticiteit van het menselijke wezen verdwijnt, en uiteindelijk in een plastic wereld van onwerkelijke schijnwaarheid men de zin van het leven beleeft 

Dus even schuilen weg van iedereen, even niet meedoen met het wereldse tafereel, morgen is het weer anders, morgen is er weer kracht, dan doorzie ik weer de keerzijde en de schoonheid in de dag

Fem-poetry@2024

De droevige man

Elke dag zag ik hem weer, langzaam lopend langs mijn raam. Soms zwaaide ik naar hem en keek hij mij wat meewarig aan, alsof ik mij misschien vergiste en dit zwaaien niet voor hem was bedoeld.
Dat vrolijke zwaaien paste niet goed in zijn verbeelding, dus meestal keek hij snel weer weg van het raam en hield zijn blik strak gefocust in de verte. Zijn ogen leken op diepe plassen die je bij een zware regen bui in kuilen van de straat kon zien, waar je als kind met rubberen laarzen voluit in stapte om te plenzen en te spetteren, en je moeder je dan aankeek met een gemengde blik van gepaste strengheid, maar ook met begrijpend plezier.
Soms sprak hij mij aan als ik onderweg op straat met een tas vol boodschappen naar huis toe liep, hij vroeg dan ‘hoe gaat het met u?’ En dan babbelde ik wat over allerlei kleine zaken van het leven en bleef weg van onderwerpen die te emotioneel waren, want in zijn ogen lagen de tranen al klaar.
En als er een hond of een kat in de buurt was dan leefde hij even op, dan zag ik een kleine glimp van hoop of tederheid die maakte dat zijn gezicht een ander landschap van lijnen gaf.

Nooit sprak hij over wat hem zo bedroefd had gemaakt, misschien was hij zo geboren met die ogen vol tranen, of was de melancholie van het leven de reden dat zijn gezicht als een waterval van vlees langs zijn wangen gleed.
Morgen schijnt de zon las ik vandaag in het weerbericht, dan ga ik naar buiten om de voorjaarslucht langzaam op te snuiven en mijn hart te vullen met de aankomende knoppen die uit de takken lijken te springen van genot.

Misschien vraag ik hem om met mij mee te gaan wandelen, en dan gaan we samen zitten op een bankje in de zon, gewoon wat om ons heen kijken zonder te praten, want dat lukt niet zo goed met deze man.
Hij blijft de man met de droevige ogen die al rondkijkend soms een glimp pakt van het zonnelicht, maar uiteindelijk zich toch meer vertrouwd voelt bij de lage grond waar de aarde in rust wacht, en steun geeft aan zijn voeten. Misschien is dat al genoeg in het leven zo even een beetje buiten zitten, niet in eenzaamheid maar samen alleen. De dag duurt nog lang en de winter trekt naar het verre noorden, het voorjaar is een zingende bode die de zomer nog even laat wachten. Morgen zal de droevige man weer langs mijn raam komen met zijn hoofd gebogen naar de grond, ik blijf toch zwaaien al was het maar dat zijn hoofd dan even omhoog komt en zijn gezicht met alle lijnen weer even dansen. Hij is de maan en ik ben de zon…..ik zal hem missen als hij niet meer langs mijn raam zal lopen….

Femstories@2018

De originele bedelaar

 Vele jaren geleden zat ik in de late avond in Rome op een terras met uitzicht op een prachtig plein en een wit klein kerkje. Oude fresco’s sierde de buitenmuren en een fontein in het midden van het plein vertoonde een dansend waterballet wat klonk als avondmuziek in de warme broeierige avondlucht. De lichten uit de huizen rond het plein waren warm van kleur en het geroezemoes van mensen was zacht met soms een mooie zingende uithaal zoals alleen italianen dat kunnen. Mijn bestelde espresso smaakte goddelijk en ik genoot van de smaak, en het uitzicht. Zo af en toe kwamen er wat mensen langs die probeerde rozen te verkopen aan de gasten of een polaroid foto, muzikanten speelde een deuntje met accordeon of gitaar, haalde wat op met de pet en liepen snel naar een ander terras. Bedelen is zo oud als de weg naar Rome, en als mensen iets creatiefs doen dan kan ik dat altijd wel waarderen, dus geef ik ook wat geld voor hun moeite, maar niet iedereen is kundig en sommige mensen houden alleen hun hand op in de hoop dat er toch iemand is die een munt laat vallen. 

En plots was hij daar, gekleed in een grijs pak die totaal versleten was, maar waaraan je zag dat die ooit zijn goede dagen had gekend. Een bijpassende hoed in verschillende kleuren grijs, die door zweet en vuil waren gevormd en die scheef net op zijn vrolijke kop paste. Zijn ogen waren ondeugend en zijn lach niet minder, er was nog 1 voortand blijven hangen, maar de meeste tanden waren al versleten of eruit gehaald. Om zijn nek hing een ukelele net zo oud als zijn pak met 2 snaren die uit wanhoop nog een poging deden om wat klank te geven als hij met zijn dikke vingers over de snaren gleed. Ook droeg hij een bordje om zijn nek met de tekst  ‘ Se non vuoi che canti, dammi dei soldi’ wat betekende, als je mij niet wil horen zingen, geef dan geld. De meeste mensen op het terras begonnen al te lachen, terwijl hij langzaam rond liep langs de tafeltjes en zijn hand opstak voor wat centen. Hij kreeg van iedereen wel wat toegestoken, behalve van 1 stel die nog laat aan een maaltijd waren begonnen en niet goed hadden gekeken naar zijn geschreven tekst. De man aan tafel wuifde hem ongeduldig weg en bleef strak met zijn tafelgenote verder kletsen en eten. En hier was het moment gekomen waar de man met zijn ukelele in zijn grijze pak op had gewacht. Ondeugend keek hij rond of het publiek wel goed oplette nu hij zijn act kon uitleven, zijn vingers gingen over de valse snaren die nog nauwelijks geluid gaven en zijn mond ging langzaam open, klaar om ten aanval te gaan. Het geluid wat hij toen produceerde leek op een varken die gekeeld werd, en zijn schorre lach tussendoor maakte het geheel bijna een grimmige horror film die het plein in een geheel andere sfeer zette. De man die hem eerst nog wegwuifde, keek met verschrikte ogen vol wanhoop omhoog en zag toen de tekst die hij om zijn nek had, de vrolijke zanger ging ondertussen heerlijk door met zijn gekerm van valse noten en het hele terras lag dubbel van het lachen. Het ‘slachtoffer’ greep gehaast naar zijn portemonnee en gaf de man snel wat geld, de muzikant keek naar het geld en keek met vragende blik, hij vond het niet genoeg, dus wilde weer aanstalten maken om nog wat langer de man te laten lijden, maar die haalde nog wat extra geld uit zijn zak en dat bleek genoeg te zijn. Lachend met 1 tand vertrok de man van het terras met applaus van het aanwezige publiek. Hij had weer een prachtige show gegeven en de mensen hadden weer een schitterend verhaal.

Onlangs liep ik in Amsterdam in mijn buurtje naar de supermarkt om nog wat kleine boodschapjes te halen. Het was rond 5 uur in de middag en daar lag ineens een man op de stoep languit in een lange Arabische kaftan. Hij lag op zijn rug met uitgestrekte benen en zijn armen langs zijn lichaam. Zijn hele verschijning leek op een wassen beeld die net uit Madam Tussauds was weggelopen, stoïcijns liepen de mensen langs, nauwelijks kijkend naar deze liggende man op straat. Het verbaasde mij en ik bleef staan om te kijken wat er nu aan de hand was. Al bukkend sprak ik hem aan, maar hij reageerde niet op mijn stem dus belde ik 112, want je weet maar nooit. Uiteindelijk bleven er wat meer mensen staan om te kijken wat er nu aan de hand was, een jonge man constateerde dat hij wel ademen dus hij leefde nog wel. Terwijl ik met 112 zat te bespreken of nu een ambulance moest komen of de politie, was er een jonge vrouw die hem aanraakte en tegen hem ging praten, en met een plotselinge sprong die leek alsof een kikker hem uit zijn vloek had gekust, stond hij ineens op! De jonge vrouw vroeg of hij iets nodig had, ja een haring riep hij vrolijk! Ondeugend keek hij rond en liep met de jonge vrouw mee naar de supermarkt. Ondertussen cancelde ik 112, maar was wel totaal verbaasd, de jonge vrouw leek hem te kennen en riep al weglopend ‘hij wil altijd haring’. De man had in het theater gekund, zijn rol was zeer overtuigend en al terug lopend naar huis moest ik lachen en dacht ik aan die muzikant uit Italië met 1 tand, de originele bedelaars ze bestaan!

Femstories@2024

De muziek die ik op dit moment creëer en waarvan ik nog niet helemaal goed weet welke kant dit opgaat, kun je misschien omschrijven als sferische minimal-music.

Momenteel liggen er verschillende ideeën op de plank en welke uiteindelijk worden uitgewerkt dat weet ik zelf ook nog niet, maar er is iets onderweg…

Tijdens de Corona tijd had ik een Nederlands liedje gemaakt wat ik nog nooit eerder had gedaan, het voelt kwetsbaar en omdat ik mijzelf hier ook alleen met gitaar begeleid maakt dit nog breekbaarder

Maar soms moet je iets doen wat buiten je comfort zone ligt en ik hou van uitdagingen.

Als ik aan je denk

Als ik aan jou denk, mijn lief

Dan tel ik alle dagen, zonder af te vragen waar ik de dagen liet

Als ik aan jou denk, alleen, dan heb ik zoveel vragen, maar nimmer zijn die vragen daar als ik je zie

Alleen in jou ogen zing ik mijn mooiste lied

Die kleuren lichter maken, de wolken zie ik niet

Vandaag is de dag en morgen zal het anders zijn, maar dit moment met jou is een paradijs

En als we ouder zijn dan tel ik al jou lijnen, de diepe en de fijnen van ons samenzijn

Alleen in jou ogen droom ik mijn mooiste droom

Die het leven laat stralen, niets is meer gewoon

Vandaag is de dag die ik met jou mag delen, 1 van zovelen, maar met de mooiste lach

En als we samen dansen dan danst de wereld mee, en kussen wij de liefde op de golven van de zee….

Fem-art@2019

Breath Wave was een eigen compositie gemaakt op mijn IPad en later in Abletone verder uitgewerkt